Wszystko dobre, co się dobrze kończy

Kaliski teatr nazwał swój spektakl czarną komedią, niemniej podczas przedstawienia Kaczmarka raczej nikomu nie było do śmiechu, a tytułowy frazes okazał się mało fortunny / Joanna Ostrowska, kulturaupodstaw.pl

Opowieść jest prosta i – jak pokazuje historia kultury – stara jak świat. Jak przymusić niechętnego do małżeństwa młodzieńca? Złapać go na dziecko – do tego da się sprowadzić fabułę szekspirowskiego dramatu. Kaczmarek oraz dramaturg Żelisław Żelisławski przeczytali go niejako na biało, jakby ignorując całą wiedzę, jaką posiadamy o utworach Szekspira, o tym, czym powinna być komedia i jak powinno się jedno z drugim grać. / Joanna Ostrowska, kulturaupodstaw.pl

Premiera spektaklu Wszystko dobre, co się dobrze kończy uświadomiła mi w głównej mierze jak bardzo byłem głodny teatru. Chapeau bas zespole! / Tomasz Wysogląd

Widowisko zrealizowane z rozmachem. Ale jak to się dzieje, że dziś w czasach przecież prawie idealnej równości pryzmaty ocen ludzi są tak wciąż zdeterminowane ich płcią? / Rafał Turowski, e-teatr.pl

Ten tekst Szekspira nie jest często wystawiany, a formalnie nieoczywisty – pierwotnie uznany za komedię – daje spore możliwości interpretacyjne. I z nich właśnie skorzystali twórcy z kaliskiego teatru. Niezwykle pomocny i niezawodny w tej pracy okazał się Stanisław Barańczak i moc jego przekładu.

Na scenie oczekiwane lejtmotywy gatunku: nauka politycznej gry, sukcesja, intrygi, choroby i ich nieudolni lekarze, małżeństwa aranżowane i spiski kochanków. Jest ucieczka do wojska, ambicje uzdrowienia, miłość i unikanie strzał Amora.

Wątków jak na wieloodcinkowy serial, a mieszczą się i wcale nie gnieżdżą w tej jednej szalonej baśni dla dorosłych. Spektakl jest poprowadzony sprawnie i logicznie, uniwersalny i frapujący, porusza istotne współcześnie nowe odczytania znanych historii. Kopciuszek nie trwa w trybie oczekiwania, a jest sprawczy, smoki są ratowane, książę może być zdobywany przez wybrankę.

Na scenie kroimy stereotypy. Czy głos dominujący to ten męski? A kobieta na scenie i w świecie musi mieć przypisanę rolę ofiary? Polecamy odrzucać – wzorem kaliskiego zespołu – zastane narracje, ocucić własne interpretacje i podejrzeć optykę nieoczywistą.

Obsada

Malwina Brych – Helena
Agnieszka Dzięcielska – Lafeu
Małgorzata Kałędkiewicz – Hrabina Rossillion
Aleksandra Lechocińska – Diana
Aleksandra Pałka-Łopatka – Młoda wdowa
Bartosz Cwaliński (gościnnie) – Betram
Adam Kupaj – książę Florencji
Jakub Łopatka – Parolles
Wojciech Masacz – Pierwszy pan Dumaine
Marcin Trzęsowski – Drugi pan Dumaine
Michał Wierzbicki – Król Francji
Szymon Fleischer, Marcin Kulcenty – Masażyści

Twórcy

reżyseria: Szymon Kaczmarek
scenografia: Kaja Migdałek
kostiumy: Marta Śniosek-Masacz
dramaturgia: Żelisław Żelisławski
muzyka: Kamil Tuszyński

Informacje dodatkowe

premiera: 24 lutego 2024
czas trwania: 165 min
wiek: 16+
język polski z angielskimi napisami
triggers: wulgarny język

Nagrody

spektakl bierze udział w X Konkursie na Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Polskiej i Europejskiej „Klasyka Żywa”