Chcę przespać ten jałowy czas, kiedy nie ma jej przy mnie

Spektakl bierze udział w konkursie SzekspirOFF

Celem nurtu SzekspirOFF jest zaproszenie do współpracy artystów i zespoły pozainstytucjonalne, dla których punktem wyjścia w projektach jest twórczość Szekspira. SzekspirOFF to konkurs, w którym dofinansowane są nowe produkcje niezależne, które przygotowywane są specjalnie na festiwal i będą oceniane przez międzynarodowe jury. Spektakl jest propozycją jednego z pięciu finalistów.

Artyści o spektaklu

To soap-operowy performance zwierzeń na trzy głosy i trzy ciała powierniczek, inspirowany Antoniuszem i Kleopatrą, Otellem oraz Romeo i Julią Williama Shakespeare’a. Szekspirowskie powiernice wysłuchują sekretów, chronią tajemnic, doradzają, przeżywają nie-swoje miłości, popełniają błędy. Są zawsze krok za heroiną, ich obecność jest widmowa i konieczna, pozostają samotne lub umierają jako drugie.

Wyalienowanie i odosobnienie bohatera modernistycznego unieważniło wyjątkową relację protagonistki i powierniczki. Bohaterka pozostała samotna, potencjał powierniczej relacji nie został rozwinięty. Jak odzyskać powierniczki? Jak uczynić powiernictwo relacją wzajemności? Kto komu może powierzać swoją historie? Czy możemy z widzkami wytworzyć sytuację powierniczą? Kiedy zwierzenia stają się niepożądane i obsceniczne; a kiedy wypowiedzenie tego, co najbardziej osobiste i intymne, otwiera możliwości nowej komunikacji, opartej na pozytywnej naiwności wzajemnego zaufania? Dla powiernic nie ma kwestii niewartych uwagi. W tym, co głupie, błahe i żenujące odnajdują największy sens.

W utworze performatywnym „Chcę przespać ten jałowy czas…” wykorzystano cytaty z „Antoniusza i Kleopatry” W. Szekspira w przekładzie W. Tarnawskiego, „Otella” W. Szekspira w przekładzie L. Ulricha, „Romea i Julii” w przekładzie J. Paszkowskiego, „Otella” G. Verdiego wg libretta A. Boito, „Antoniusza i Kleopatry” J. A. Hassego wg libretta F. Ricciardi, „What is love” Haddawaya, Dee Dee Halligana, Juniora Torello i Tony’ego Hendrika, „The Sociology of Modern Drama” G. Lukácsa. Fragmenty użyte zostały również w ramach strategii remiksu i trawestacji.

O artystach

Bartosz Lisik — dyrygent chóralny, wokalista (baryton) i trener wokalny. Absolwent Dyrygentury Chóralnej Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie. W sierpniu 2019 roku zawiązał współpracę z reżyserką i dramaturżką Klaudią Hartung-Wójciak, której owocem jest współrealizacja spektakli m.in. „Manat” (2019, Komuna Warszawa), „Ach, jeżeli przyjdę dać… (2021, Teatr Polski w Bydgoszczy) czy „Wymazywanie” (2022, Teatr Stary w Krakowie).

Hanka Podraza — kostiumografka. Interesują ją ubrania we wszystkich przestrzeniach życia, najmniej w reklamie, bo stara się nie przykładać ręki do konsumpcjonizmu tego świata. Ma więcej zdjęć na Instagramie niż obserwujących. Zaprojektowała kostiumy do m.in. Puppenhaus (TR Warszawa, 2017), Trzy siostry (Teatr im. J. Osterwy w Lublinie, 2018), Jezus (Nowy Teatr, Warszawa, 2019) w reżyserii Jędrzeja Piaskowskiego; Jednak Płatonow (PWST w Krakowie, 2015), Nauka chodzenia (Wrocławski Teatr Współczesny, 2016), Tirza (Wrocławski Teatr Współczesny, 2021) w reżyserii Pawła Miśkiewicza; Ach, jeżeli przyjdę… ( Teatr Polski w Bydgoszczy, 2021) i (Wymazywanie, Teatr Stary w Krakowie, 2022) w reżyserii Klaudii Hartung-Wójciak; Być jak Beata (Teatr Współczesny w Szczecinie 2019) w reż. Magdy Miklasz; Niemęski (Teatr Stary w Krakowie, 2023) w reż. Darii Kubisiak. Kostiumografka serialu The Office PL czy Na Krajowej Jedynce.

Jędrzej Jęcikowski — realizator i reżyser światła na co dzień związany z TR Warszawa, regularnie współpracujący z Komuną Warszawa. Autor świateł do takich spektakli jak: „Turnus mija, a ja niczyja” (Teatr im. J. Słowackiego w Krakowie), „Gracja Pan” (Teatr Muzyczny Capitol we Wrocławiu), „Powrót Tamary” (Teatr Studio w Warszawie) w reż. Cezarego Tomaszewskiego, „Części Ciała” (Komuna Warszawa) w reż. Ramony Nagabczyńskiej, „Jumpcore” w reż. Pawła Sakowicza, „Języki przyszłości” (Nowy Teatr w Warszawie) w reż. Anny Nowak, „PIXO” (Komuna Warszawa) w reż. Marty Ziółek, „Cholernie mocna miłość” (Teatr im. W. Horzycy w Toruniu) w reż. Aleksandry Jakubczak. Z Klaudią Hartung-Wójciak pracował przy spektaklach „Solaris” (Teatr Ochoty), oraz „Video Homemade Stories” (Teatr Nowy Proxima).

Klaudia Hartung-Wójciak – reżyserka, dramaturżka, współpracowała m.in. z Narodowym Starym Teatrem w Krakowie, TR Warszawa, Komuną Warszawa, Teatrem Polskim w Bydgoszczy, Teatrem Ochoty, Instytutem Teatralnym w Warszawie, Teatrem Tm-una w Tel-Awiwie. Stypendystka Miasta Krakowa (2018, 2021), stypendystka Miasta Warszawy (2020), rezydentka Komuny Warszawa (2019), Rezydentka Teatru Lliure w Barcelonie i Teatru Nowego w Warszawie (2022), rezydentka Venuše ve Švehlovce w Pradze w ramach Funduszu Wyszehradzkiego (2022), współzałożycielka i członkini kolektywu Nostalgic Boys.

Małgorzata Biela — aktorka, absolwentka Wydziału Aktorskiego PWST im. L.Solskiego w Krakowie . Współpracowała z wieloma teatrami i instytucjami kultury, m.in. z Komuna//Warszawa, TR Warszawa, Teatrem Ochoty, z Nowym Teatrem w Warszawie, Wrocławskim Teatrem Pantomimy czy ze Starym Teatrem w Krakowie. Członkini kolektywu teatralnego „Nostalgic Boys”.

Michał Surówka – w 2017 roku ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Ludwika Solskiego w Krakowie z filią we Wrocławiu. Od 2018 roku aktor Teatru Polskiego im. Hieronima Konieczki w Bydgoszczy. Bydgoska publiczność może go oglądać w spektaklach: „Sprzedawcy bajek”, „Kopciuszek”, „Inna dusza”, „Mur”, „Twarzą w twarz”, „Ach, jeżeli przyjdę dać, tak okrutne, moje ostatnie pożegnanie”, „Katyń. Teoria barw”, „Kierunek zwiedzania”, „Srebrny glob”, „F***ing in Brussels”! W 2020 roku otrzymał nagrodę główna aktorska na Wystawienie Sztuki Współczesnej

Piotr Peszat — kompozytor i artysta dźwiękowy działający w Krakowie. Jednym z jego najistotniejszych osiągnięć artystycznych jest wygrana w międzynarodowym konkursie Roche Young Commissions, w którym członkowie Jury – między innymi Pierre Boulez – zamówili u niego utwór na orkiestrę symfoniczną, który został wykonany podczas 77. Festiwalu w Lucernie w 2015 roku. Laureat pierwszej nagrody w konkursie MCI Meetings Composition Competition w Kopenhadze (2014), drugiej nagrody ex aequo w 4. Konkursie Kompozytorskim im. Krzysztofa Pendereckiego w Sopocie (2017), drugiej nagrody ex aequo w konkursie Kompozytorski koncert roku (2011), jak również finalistą 54. Konkursu Kompozytorskiego im. Tadeusza Bairda w Warszawie (2013). Obecnie asystent w Katedrze Kompozycji (Studio Muzyki Elektroakustycznej) Akademii Muzycznej w Krakowie oraz AST w Krakowie.

Weronika Łukaszewska – absolwentka wydziału aktorskiego Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie. Współpracuje z kilkoma warszawskimi teatrami, m.in. Och Teatrem, Teatrem Warsawy, Komuną Warszawa czy Teatrem Ochoty. Członkini kolektywu teatralnego Nostalgic Boys. Jej głos można usłyszeć w polskich wersjach dźwiękowych popularnych gier komputerowych oraz filmów, m.in. Death Stranding, Wiedźmin III, Fortnite, Prawie jak gwiazda rocka, itd. Laureatka Nagrody Specjalnej Jury na 36. Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi, za rolę Farah w muzycznym spektaklu dyplomowym „Kochanie, zabiłam nasze koty” na podstawie prozy Doroty Masłowskiej.

Twórcy

scenariusz i reżyseria: Klaudia Hartung-Wójciak
reżyseria światła: Jędrzej Jęcikowski
przestrzeń akustyczna: Piotr Peszat
przygotowanie wokalne i akompaniament: Bartosz Lisik
kostiumy: Hanka Podraza
rzeźba: róża wg projektu Wiktorii Walendzik
grafika/zdjęcie promujące performans: Aga Mura

Obsada

Małgorzata Biela,
Weronika Łukaszewska,
Michał Surówka,
Hanka Podraza

Język – polski z napisami w języku angielskim
czas trwania: 60 min

Podziękowania dla Teatru Polskiego w Bydgoszczy za partnerskie udostępnienie zasobów Teatru (kostiumy, rekwizyty i in.) oraz możliwość nawiązania współpracy ze znakomitą kadrą Pracowni Krawieckiej TPB.
Podziękowania dla Komuny Warszawa (OpenStudio) i Teatru Ochoty w Warszawie – za udostępnienie przestrzeni i udzielenie wsparcia technicznego na czas prób do performansu „Chcę przespać…”.
Podziękowania dla Teatru im. J. Osterwy w Lublinie za partnerskie udostępnienie elementu scenograficznego – róży wg projektu Wiktorii Walendzik, ze spektaklu „jestem lekka jak rzęsa wiatru. pienię się. jestem piana” w reż. Klaudii Hartung-Wójciak.”