Burza. Regulamin Wyspy

Klasyczny dramat stał się bardzo inteligentną, momentami dość gorzką, komedią o teatrze i o życiu: Prospero to reżyser, który próbuje wystawić Burzę. Przepracowywanych jest tu wiele środowiskowych traum, wyśmianych – wiele kłopotliwych spraw, jak w scenie, w której spiskujący przeciw reżyserowi aktor karnie staje przed nim na baczność, gdy tylko go zobaczy. Minimalistyczna scenografia ma spory rozmach, a obsada znakomicie kontroluje przechodzenie między poziomem podstawowym i metapoziomami tego tekstu. / Przemysław Gulda, guldapoleca, e-teatr.pl

Arcytekst przepracowany w improwizacjach. Spektakl jest oparty na motywach dramatu „Burza”, wyłuskany z organicznej pracy aktora poszukiwania sceny. Tekst Szekspira stanowi bazę, trampolinę, dzięki której Jan Czapliński złożył nowe słowa.

W klasycznym tekście jest o miłości na odosobnionej wyspie, zdradzie, przemocy, postaci manipulują, knują – po trupach do celu, przystosowują się do nowych realiów, tworzą i demaskują sekrety. W ujęciu Katarzyny Minkowskiej to teatr jest bezludną wyspą, a rozbitkami twórcy sceny. To też arena, na której odradzają się wszędobylskie i infekujące struktury władzy. Uniwersalne wątki pragnienia rządów zostały wyjęte poza typową scenerię zamków, lochów i komnat, najwyższych szczebli polityki i najjaśniejszych władców.

Rozgrywająca się w scenerii bezludnej wyspy historia skupia jak w soczewce namiętności i dramaty zagubionych gdzieś pośrodku Morza Śródziemnego rozbitków, a jej precyzyjnie przeplatane wątki składają się w opowieść o odradzających się w każdych warunkach strukturach władzy, o kolonialnym pragnieniu posiadania i rządzenia, o zaślepiającej potrzebie rozliczenia dawnych krzywd, a wreszcie – w podejrzanie radosnym happy endzie – także o miłości i o potężnej sile przebaczenia. / Teatr im. J. Kochanowskiego w Opolu, materiały prasowe

Regulamin, który znajduje się w tytule spektaklu jest figurą, nad którą się zastanawiamy każdego dnia. Myślimy, ile regulaminów możemy stworzyć, żeby zmienić jakąś strukturę, a jak dużo musi się wydarzyć poza nimi. / Katarzyna Minkowska, reżyserka spektaklu

Twórcy rewidują zasadność systemów mistrzowskich w sztuce, demaskują mroki pracy z autorytetami. Czy można osiągnąć zgodę, stworzyć dogodny regulamin, by praca nad arcydziełem była komfortowa i pozbawiona nadużyć?

Spektakl – w szerszym kontekście – opowiada o funkcjonowaniu w społeczności, o prozaicznym i codziennym dogadywaniu się, o wspólnym życiu w ramach wspólnych zasad.

Czym można uzasadnić radykalną pracę nad arcydziełem? Czy wiadomo, kiedy wyhamować? Czy regulamin pracy w teatrze zdoła ująć subtelności rzemiosła i drgań między artystami? Warto sprawdzić, ile w tym jeszcze zostało Szekspira.

obsada

Andrzej Jakubczyk
Jakub Klimaszewski
Bartosz Dziedzic
Rafał Kronenberger
Judyta Paradzińska
Monika Stanek
Kacper Sasin
Michał Świtała
Konrad Wosik
Bartosz Woźny
Piotr Stanek (gościnnie)

oraz tancerki i tancerze:
Jan Sarata
Zuza Meyer
Jakub Margosiak
Filip Szatarski
Agnieszka Brzezińska

twórcy

reżyseria i adaptacja: Katarzyna Minkowska
dramaturgia i adaptacja: Jan Czapliński
muzyka: Wojciech Frycz
scenografia: Łukasz Mleczak
kostiumy: Jola Łobacz
choreografia: Krystyna Lama Szydłowska
reżyseria świateł: Monika Stolarska
wideo: Janusz Szymański
inspicjentka: Urszula Kraska
asystent kompozytora: Maciej Synowiec

Informacje dodatkowe

premiera: 26 kwietnia 2024
czas trwania: 135 minut, bez przerwy
informacje dodatkowe: migające światła, dym, głośne dźwięki
język polski z angielskimi napisami