Wzywam na pomoc śmiech oraz potęgę śpiewu i muzyki. W zasadzie można mówić o spektaklu, który lokuje się gdzieś między operą buffo, operetką a musicalem. Wystawiamy Wieczór Trzech Króli, żeby bawić się tą współcześnie przeżywaną komplikacją sztuczności i prawdopodobieństwa. Z całym impetem pakujemy się w «sztuczne», «teatralne», «absurdalne», wierząc, że w rezultacie wylądujemy w okolicy prawdziwego śmiechu i prawdziwego wzruszenia. Czyli w życiu. / Piotr Cieplak

Teatr Narodowy nie zawodzi, oferując nam przyzwoitą, a miejscami mądrą rozrywkę, nie gubiącą sensu klasycznego dzieła. Dziś to dużo. / Piotr Zaremba, „Polska Times”

Wieczór Trzech Króli w reż. Piotra Cieplaka w Teatrze Narodowym w Warszawie przypomina o sile muzyki, jej uzdrawiających właściwościach i zgubie, na jaką naraża się człowiek, gdy sięga po zapętlone melodie. […] Muzyka przywraca tu postaci do życia, podkręca żart, podpowiada psoty, wpędza w szaleństwo, wciąga w iluzję. W tej burzy emocji tylko uważni bohaterowie nie rozbiją głowy o maszt. / Przemysław Bollin, „Newsweek”

Viola, cudem uratowana ze statku rozbitego u wybrzeży Ilirii, przywdziewa męski strój i zaczyna służbę u księcia Orsino. Księcia dręczy uczucie do pogrążonej w żałobie Oliwii. Ta z kolei spogląda łaskawym okiem na nowego dworzanina o delikatnej urodzie…

Nierozerwalny splot muzyki i miłosnych czy egzystencjalnych perypetii – za sprawą nieustannych przebieranek, zamiany ról i płci nabiera przewrotnego charakteru. Pozwala rzucić nowe światło na oblicza uczuciowej gorączki i na próby odkrywania własnej tożsamości. W rozmaitości tonów, emocji ujawnia się sztuka teatru, a także zaprawiony ironią i melancholią teatr międzyludzki.

Spektakl w finale konkursu o nagrodę Złotego Yoricka
Łukasz Drewniak (selekcjoner), uzasadnienie:

Jest to pierwszy polski Szekspir zrobiony „po angielsku”, z lekkością i wdziękiem, nasycony muzyką, czyli miłością, bazujący na vis comica aktorów narodowej sceny, wierzę, że trzeba ufać konwencjom szekspirowskim, a nie grać przeciwko nim w poszukiwaniu czarnego rdzenia komedii. Cieplak zrobił przedstawienie z miłości do teatru i z miłości do ludzi, którzy teatr robią i tych, którzy go oglądają. Sceniczna Illyria to labirynt angielskiego ogrodu a jednocześnie machina teatralna do generowania wybuchów radości: bohaterowie są podminowani ochotą do zakochania, wpadają w miłosny wir a jedynym prawdziwym językiem jaki ma ją do szczerego wyrażenia stanu, w jakim się znajdują, jest śpiew i muzyka. Jeśli muzyka jest miłością, nigdy nie przestawajcie grać – zwraca się książę Orsini do muzyków na scenie w prologu do przedstawienia. Reżyser intensyfikuje żywioł śpiewogry, otwiera Szekspira na muzyczne skojarzenia i cytaty. Teatr śpiewa pochwałę życia, zabawy, flirtu, żartu i przebieranki. Ciemne plamy na scenicznym horyzoncie pojawiają się tylko na chwilę i zaraz zostają przegnane. Piotr Cieplak chce, żeby teatr wygrał ze strachami z prawdziwego życia, żeby był antidotum, żebyśmy w nim wszyscy byli, choć na te trzy godziny – dobrzy.