Burza to radykalna medytacja nad teatrem, nad relacją między rzeczywistością a wyobraźnią. A więc fakt, że wyspa odarta jest ze wszelkich elementów krajobrazu, a pozostaje jedynie obnażoną sceną, co najlepiej podkreślone jest na końcu, gdy rozszerza się wiązka światła, wydaje mi się rozwiązaniem natchnionym i przejmującym. Tak jak wyspa jest teatrem, tak teatr jest wyspą / Antonio Moresco

Były książę Mediolanu Prospero mieszka z córką Mirandą na nieznanej wyspie, gdzie dzięki magii znalezionej w swych księgach zniewala żywioły oraz dwie istoty, Ariela i Kalibana. Ale straszliwa burza wkrótce prowadzi do rozbicia statku. Ocaleni to nikt inny jak szlachetnie urodzeni, których Prospero zna aż za dobrze, w tym Antonio, jego własny brat… i człowiek stojący za jego wygnaniem. Wykorzystując swoją biegłość w magii i iluzji, Prospero postanawia ukarać ich za zdradę.

Twórca o spektaklu

–
Na drewnianym koźle czarna zasłona zakrywa ciało niczym warstwa ciemnego oleju… Nagle unosi się. Znajdujemy się pod wodą, z duchem Arielem, a burza wstrząsa powierzchnią. Za pomocą tak prostego, ale spektakularnego zabiegu zostajemy wrzuceni w inny świat, poza zasłonę pozorów – w głąb tekstu Williama Szekspira. Po porywającym spektaklu Macbettu w języku sardyńskim włoski reżyser Alessandro Serra i jego zespół proponują nam nową adaptację Burzy wierną utworowi Szekspira. Odsłania się w niej polityczny wymiar tej sztuki. Ale siłą najwyższą pozostaje siła teatru. Magia Prospera to magia reżysera znającego się na fortelach… a Burza to hołd złożony teatrowi – za pomocą teatralnych środków wyrazu.

Każda postać w Burzy stara się przejąć, skonsolidować lub zwiększyć swoją władzę. Rządy Prospera zawodzą. Innymi słowy sprawuje on władzę niewłaściwie i niebawem jego własny brat, najbliższy krewny, knuje przeciw niemu spisek z królem Neapolu i skazuje go na śmierć na morzu. Gonzalo ocala go, potajemnie obdarzając Prospera mocą znacznie większą niż władza polityczna – magią. Jednak cytując Simone Weil: „Kto sam jest wykorzeniony, wykorzenia innych”. Dlatego zaraz po przybyciu na wyspę Prospero używa magicznej mocy, aby odebrać ją Kalibanowi, którego najpierw adoptuje jako syna, a następnie zniewala. Następnie tak samo postępuje z Arielem, uwalniając go z niewoli, ale skazując na dwunastoletnią służbę. Jedynie Gonzalo, we wspaniałym monologu Szekspira napisanym słowami Montaigne’a, kreśli obraz społeczeństwa idealnego bez przemocy, w którym wszystko jest wspólne, brak najwyższej władzy, a jest pełna harmonia z naturą.
–
Alessandro Serra