Szekspir w „Antoniuszu i Kleopatrze” opowiada historię dwójki ludzi, którzy wbrew wszystkiemu znajdują miłość, miłość niemożliwą, o którą będą walczyć do końca. Nie tylko z wojskami Oktawiusza, ale także z historią. Miłość tej dwójki wydaje się być miłością doskonałą, miłością poza płcią i ramami kultury. To Kleopatra sprawia wrażenie osoby bardziej męskiej, a Antoniusz bardziej kobiecy.

Antoniusz to postać z jednej strony fascynująca, jednak z drugiej strony niedoceniona, pozostająca w cieniu Juliusza Cezara i Kleopatry – przyjaciela i kochanki. Antoniusz staje się punktem wyjścia do analizowania współczesnej kategorii męskości.

Krystian Łysoń zadaje pytanie, czy samobójstwo dwójki kochanków pozostaje w zgodzie z tradycją gnostycką – zwycięstwem, a nie jest przegraną, jak chce je widzieć tradycja zachodnia.

Spektakl na styku teatru tańca i teatru dramatycznego.

W spektaklu wykorzystano arię „Cara sposa” z opery „Ronaldo” Georga Friedricha Händela w aranżacji Bartosza Dziadosza.