Upalne lato. Kolejne z wielu. Trzy kobiety, których jedyną przestrzeń do życia stanowi wspólny pokój. Ich codzienność płynie w rytmie wpadającego z okien światła. To rzeczywistość zbudowana wiele lat „po zwycięstwie” Ryszarda. Moment, kiedy York stał się już „nowym Yorkiem”. W tym świecie Ryszard nie jest budzącą odrazę, karykaturalną postacią dyktatora, nie jest nawet jedną osobą. Jest zaprojektowanym mechanizmem.

Podobnie jak szekspirowski Ryszard przebijający zza ścian „system” nie ma w sobie człowieczeństwa i skrupułów. Nie ma żadnej konkretnej twarzy, jest bezosobowy, wprowadzany powoli, skutecznie i etapowo. Obdarza, karmi, spełnia przyziemne potrzeby, utrzymuje stan wiecznie trwającego lata, nie pozostawiając szans na reakcję i opór.

Twórcy nawiązują do współczesnych mechanizmów manipulacji, powierzchowności informacji. Zwracają uwagę na to, jak bardzo brak kontekstu lub wystarczającej wiedzy może zmienić znaczenie i rozumienie docierających do nas komunikatów.